Grenada’s zuidkust: mooie en rustige baaien achter ruige riffen
We voeren op 28 januari van St. George naar Whisper Cove, een aanrader van George!. Deze cove ligt heel beschut in de Clarke’s bay tussen Hog Island en Salivigny Island. Op zee eerst kruisen (een mijl of 8) met flinke golven, dan zie je bij de kust een gaatje tussen de brekers en plotseling is daar het groene boeitje van de geul. Oppassen want de boeien schijnen hier af en toe ook verkeerd te liggen (afgedreven bijvoorbeeld). Maar alles gaat goed en we varen de mooie en diepe beschutte baai in. Whisper Cove is een kleine inhan achterin deze baai waar Gilles en Mary (een Frans Canadees echtpaar) zijn neergestreken. Zij kwamen hier 5 jaar geleden met hun zeiljacht, zagen het destijds wat verlopen haventje en kochten het. Nu is het hier een heel gezellige kleine marina (16 plaatsen) waar zeker 3 andere Frans-Canadese jachten ook permanent hun ligplaats lijken te hebben gevonden. Frans praten op de steiger dus! Er ligt ook nog een Argentijn met een mooie, zelfontworpen 38 voeter die naar de Caribean 500 gaat (race in Antigua).
We lunchen bij Gilles en Mary en eten zelfgeprepareerd vlees. Gilles is nl. de enige echte slager van Grenada (en van de hele Carieb als je hem mag geloven). Hij koopt selectief vee van lokale boeren, slacht zelf en laat het vlees zorgvuldig rijpen. Geweldige selectie heerlijkheden, waaruit 
we nog een keus moeten maken voor in onze ijskast. Daarom gisterenavond alleen een salade in restaurant Aurora, wel met verse ham van Gilles. Vanavond is er Jam Session Pizza. Het restaurant is eigenlijk gesloten, maar Gilles heeft zin in pizza en komt op de steiger vragen wie er mee-eet. Je kunt je eigen pizza samenstellen met alle ingrediënten van Gilles eigen keuken,inclusief kaasjes uit Trinidad, zelfgemaakte salami, ham en worstjes. We gaan het meemaken!
We hebben dit weer verdiend door vanochten een flinke wandeling te maken in de heuvels achter de haven. Je overziet niet goed hoe ver allesis dus liepen we uiteindelijk een uur naar Woburn, het dichtsbijzijnde dorpje en weer terug.
Grenada: Spice Island en heel mooie natuur
Concord Waterval
Halifax Bay: Mooie baai maar jammer genoeg achterin de vuilnisbelt….
Grenada heeft een bewogen geschiedenis: De Caribs werden er in de 17e eeuw door de Fransen uiteindelijk “ondergewerkt” na een veel sterkere tegenstand dan op de meeste andere eilanden. De laatste 40 kozen voor zelfmoord door -in het nauw gedreven op de uiterste noordpunt van het eiland- zich te pletter te storten vanaf deze tientallen meters hoge rots. Het dorp daar heet nu “Sauteurs” en de plek zelf “Caribs Leap”. Ook hebben daarna (veel later, toen het eiland Engels bezit was geworden) de slaven succesvol een coup gepleegd en waren zij enige dagen de baas op het eiland. Dat was echter snel over toen de Engelse militairen van elders kwamen. Het land werd in 1974 onafhankelijk maar bleef wel lid van de Commonwealth. De gouverneur erkent dus de Engelse koningin als wettig staatshoofd. In 1979 werd er een coup gepleegd door mensen die vonden dat de eerste (democratisch gekozen) gouverneur niet goed genoeg voor het volk opkwam. Nieuwe gouverneur dus. Op socialistische grondslag gebaseerde nieuwe beleidslijnen leidden tot wegtrekken van veel buitenlandse investeerders en toeristen, waarop het eiland juist goed draaide. Veel aandacht voor de lokale produktie van o.a. nootmuskaat (1/3 van de wereldproduktie), cacao en veel andere specerijen (en natuurlijk bananen, suikerriet en rum zoals op elk eiland hier) deed echter ook veel goed voor de economie. In 1983 zette de vice-gouverneur de gouverneur af en deze werd ge-executeerd met 40 getrouwen in het Fort George (lijkt wel wat op Suriname tragedie?). Deze man koos voor een echt marxistisch-militaire lijn. De USA greep na 8 dagen in en herstelde met hulp van de legertjes van andere Caraïbische eilanden de democratische lijnen. Nu is Grenada het meest welvarende land van de windward
- nootmuskaat ligt te drogen
de Nutmeg-station van buiten.
de rumfabriek op waterkracht
koperen destillatie-installatie (design anno 1794) om rum te maken
cacaobonen liggen te drogen – in een kas….
Belmont Estate waar cacaobonen worden verbouwd, gedroogd en geleverd aan de Organic Chocolate Factory
nootmuskaat wordt gepeld (100% handmatig!)
, lijkt ons, dankzij nieuw vertrouwen van investeerders en toeristen. Het eiland is bovendien qua natuur het mooiste en ook “wildste” wat we tot nu toe gezien hebben. We reden rond in een busje voor ons 2 en leerden dit verhaal van onze chauffeur.
We bezochten o.a. Belmont Estate, een oude cacaoplantage waar alle bonen worden geleverd aan de lokale chocoladefabriek (Grenada Organic Chocolate), die geen chocola met minder dan 60% cacao produceert (helemaal handmatig). Leuke rondleiding gehad. Ook gingen we langs een nootmuskaat- verwerkingsstation en de historische rumfabriek, waar met een watermolen het suikerriet wordt geperst en met een houtvuur de koperen destillatiekolommen worden verwarmd. Technologie anno 1794 en er komt rum uit van ma. 92% alcohol!. Wel geproefd maar niets gekocht, we hebben nog genoeg “Chairmans Reserve” uit St. Lucia.
Terug via het regenwoud en de oude krater, die nu peilloos diep zoetwater-reservoir is geworden, vanwaaruit get eiland met meer dan 40 rivieren wordt besproeid. Al het drinkwater komt daarvandaan.
Recept uit BB’s Crabback: Callaloo and Okra Soup
Callaloo and Okra Soup
Grenada: St George
Nederlandse J-Classer: de Rainbow (H2) ligt ook in Port Louis
St George, de hoofdstad van Grenada, heeft een mooi waterfront. Deels oud, deels in oude stijl weer opgebouwd na een grote brand.Het ziet er echt Engels koloniaal uit met een fort en een mooi oud regeringsgebouw maar als je erdoorheen loopt is het duidelijk toch een Caraïbisch dorp: een vismarkt, een opn foodmarket waar per dag de stalletjes aan anderen worden verhuurd, veel winkels met spulletjes voor toeristen (er is hier een cruiseterminal). Maar wel rijker en voor je gevoel veiliger dan bijvoorbeeld Castries op st. Lucia. We konden de verleiding niet bedwingen om te gaan lunchen bij BB’s Crabback, aan het water en met BB als kok en animator in het restaurant. Met uitzicht op de jachthaven en de carenage (oude haven) en heerlijke krabgerechtjes natuurlijk.
St. George waterfront
St. George waterfront – oude deel (deel opnieuw opgebouwd)
Zicht op Port Louis vanaf Fort George
ARC businessmodel deel 4: de finale
Zoals al een paar keer eerder beloofd: Het verrassende van het businessmodel van WCC (World Cruising Club) , het bedrijf dat de ARC organiseert en exploiteert, zit in de staart.
We hebben al 3 modellen gezien in eerdere berichten op deze site (kijk nog maar eens terug onder de categorie “nautische businessmodellen”). Allemaal gericht op verschillende doelgroepen met een eigen belofte, diensten en verdienmodel. En allemaal binnen 1 bedrijfje met 11 man personeel.
Het laatste model is de integratie van deze proposities en biedt voor elke doelgroep iets. WCC is hier een uitgever en webshop-exploitant die gebruik maakt van zijn database met deelnemers en alumni van hun zeilrallies. Zij geeft een goed leesbaar blad uit voor hen onder de naam “Latitudes”, dat 4 maal per jaar verschijnt en waarin de bestemmingen en leveranciers weer kunnen adverteren. Daarnaast is er op de website van WCC door deze adverteerders met banners extra aandacht te krijgen en zijn de sponsors ook welkom om hier hun naam tegen betaling (waarschijnlijk) te vermelden. Op de site kunnen zeilers ook online boeken en kaarten bestellen. Dat is geen eigen webshop van WCC maar de exploitatie wordt onder WCC naam uitgevoerd door een goede Engelse nautische boekhandel/webshop. Schoenmaker, blijf bij je leest is het credo van Andrew Bishop en dat is heel goed doordacht, denk ik.
Er is ook een “marktplaats” voor tweedehands spullen en apparatuur voor oceaanzeilers. Daar kun je als geregisteerde deelnemer gratis je advertentie plaatsen en bereik je direct een relevante doelgroep voor jouw overbodig geworden spullen als je oversteek voltooid is en je stopt met grote tochten bijvoorbeeld.
Een andere website die WCC exploiteert is http://www.noonsite.com . Dat is een heel mooi staaltje van crowdsourcing. Je vindt er o.a.beschrijvingen van havens en zeilgebieden en nieuws over veiligheid, waarin actuele ervaringen van zeilers de hoofdrol spelen. De site draait weer op advertising (bescheiden) van ARC sponsors en adverteerders.
Leuk is vooral dat dit “uitgeversmodel” helemaal dienstbaar is aan het primaire doel van WCC: de zeiler helpen zijn droom te realiseren. Chapeau voor de man die dit bedacht eb grootgemaakt heeft. Ik had het zelf wel willen zijn….
Businessmodel 4: de integratie van de modellen 1 t/m 3
Kick em Jenny, Les Tantes en London Bridge
zo voeren wij er ongeveer overheen
dit gebeurde gelukkig niet….
Daar zijn we vandaag (23 januari) allemaal langsgevaren. Kijk maar op Marinetraffic.c om te zien waar dat ongeveer is.
Kick em Jenny is een onderwatervulkaan tussen Cariacou en Grenada waar je overheen vaart als je de directe route volgt. Meestal is de vulkaan slapend maar toch hebben we maar even de 1,5 km(!) exclusion zone aangehouden die de coastguard adviseert.
Nu in St. George, de hoofdstad van Grenada. Morgen maar eens kijken, het ziet er vanaf het water erg mooi uit (oud koloniaal engelse stijl).
Clifton – Union Island, weer aan een steiger!
uitzicht vanaf het Fort op Union Island
21 januari: Wakker worden voor Mayreau met een mooie strak blauwe lucht. Ontbijten in de kuip en een beetje klussen; we motoren naar Union Island (6 mijl, net genoeg om de accu’s weer vol te laden). We leggen aan bij Bougainville aan een ‘echte’ steiger! Na 2 weken aan moorings en voor anker moeten we toch even echt water tanken en het is ook wel weer eens leuk om direct van de boot het dorp in te lopen zonder dinghy te gebruiken.
Union Island gaan we morgen echt bezoeken. Het dorpje Clifton is klein maar wel heel leuk. Het ligt gek genoeg aan de Oostkant waar de wind direct op staat. Maar een rif voor de kust zorgt voor een rustige baai waar je kunt ankeren of zelfs, zoals wij, aan een steiger kunt aanleggen.
Tobago Cays en Mayreau: mooier kan het niet worden…..
even checken of het anker wel is ingegraven
We varen van Mustique naar de Tobago Cays, 21 mijl in 3 uurtjes. De Cays zijn 3 kleine onbewoonde maar heel mooie eilandjes achter het Horseshoe Reef, waarop de oceaandeining stukslaat. Je kunt ankeren net achter het rif en aan de loefzijde van de eilanden in ca 11 meter diep water waar je de bodem gewoon ziet. In de volle wind dus en toch geen golven. Achter je hagelwitte strandjes met palmbomen, onder je azuurblauw water (door de zandbodem licht van kleur en glashelder) en voor je het bulderen van de brekers op het rif. Het woei 20-25 knopen in de nacht. Met volle maan en heldere hemel bijna geen zin om te gaan slapen…..Voor het donker werd nog naar schildpadden gekeken met de snorkel (2 gezien).
De volgende dag naar Mayreau.
strand in saline bay
(8 mijl verder), ook weer een plaatje van een eiland. Het kleinste bewoonde eiland van de Grenadines. We liggen in Saline Bay voor een lng zandstrand en onder een klein dorpje waar Dennis de scepter zwaait. Niet alleen in zijn restaurant “Dennis Hideaway” maar ook omdat het halve eiland failie van hem is en voor hem schijnt te werken (hij heeft ook de watermaker op het eiland in bezit bijvoorbeeld…)
Het derde businessmodel van de ARC….voor de suppliers
Daar komt het derde businessmodel. Als je goed oplet lijkt het wel op het tweede businessmodel (zie bericht van 1 week geleden). Toch zie ik een belangrijk verschil. Voor die groep (de tourist boards en havens) is “traffic generation” het belangrijkste produkt van de ARC. Dat is anders voor de suppliers. Denk je eens in: je bent Raymarine (de grootste leverancier van navigatieapparatuur voor jachten) of je levert heel speciale apparatuur voor lange afstandzeilers zoals een watermaker of een windgenerator o.i.d. Wat wil je dan wel en niet?
- Wel:positief in het nieuws komen met de goede ervaringen van ARC-zeilers met jouw produkten en service
- Wel: directe feedback krijgen van echte klanten (die je anders nooit ziet want je levert via allerlei schakels in de keten)
- Niet: reputatieschade door berichten over slecht functionerende spullen van jouw merk
WCC heeft dit feilloos begrepen. Het produkt is hier niet “traffic” maar “access” .
business model 3: voor de suppliers
De leveranciers krijgen dan ook allemaal de kans de zeilers te ontmoeten door:
- sponsoring van een feestje of borrel in Las Palmas voor de start
- een “passepartout” waarmee ze alle steigers op kunnen om met zeilers te praten en hen te helpen met de apparatuur (dit passepartout moet gekocht worden van WCC, zo heb ik van een leverancier gehoord)
Wat gebeurt er vervolgens: Als deelnemer krijg je bezoek van wel 10 verschillende leveranciers die je helpen en soms zelfs gratis spullen uitwisselen die niet werken (ook al is de garantie verlopen). Wij kregen zo een nieuwe set Raymarine Lifetags geïnstalleerd voor niets.
Waarom doen deze bedrijven zo vrijgevig? Elk jaar publiceert het leidende zeilblad Yachting World een serie artikelen waarin de ervaringen van ARC zeilers met hun apparatuur wordt beschreven en van een vergelijkende score voorzien. Daarin wil iedere fabrikant natuurlijk hoog eindigen en geen schade lijden door slechte beoordelingen. Een beetje inspelen op angst dus…..
Vervolgens zijn er nog andere leveranciers van diensten (verzekeraars, transporteurs die je schip kunnen terugbrengen naar Europa als je dat zelf niet wilt of kunt) en kleine specialisten uit UK en andere landen (tuigers, installateurs van SSB radios en satelliet telefoons bijv.) die een paar weken in Las Palmas neerstrijken en daar 4 tot 5 maal zoveel omzet maken als in een heel seizoen in hun eigen land. Ook deze groepen moeten “betalen” om de steigersop te kunnen en hun klantjes te vinden….
WCC maakt dus handig gebruik van haar “bezit” van alle klantinformatie en de toegang die je via hen kunt krijgen. Heel goed gedaan en uitgevoerd.
Mustique: Watering Hole voor de “well heeled”
Mustique is een eiland in prive-bezit op 10 mijl van Bequia. Gewone stervelingen als wij zijn er welkom, maar eigenlijk is het eiland voor de super-rijken van deze aarde ontwikkeld. Een oase van rust, helemaal aangeharkt en prachtige natuur. Af en toe loop je langs een oprijlaan waarachter een paleisje of kasteelachtig gebouw verscholen ligt. Mick Jagger, David Bowie en het Engels Koninklijk Huis hebben hier buitenhuizen. Zolang je ze niet lastigvalt ben je heel welkom. Locals die hier wonen en werken hebben het relatief goed. De Ltd die het eiland bestiert heeft een school en een kerkje voor ze gebouwd en stelt hen tewerk.
We liggen hier in een mooie baai direct voor Basils Bar, waar je af en te een beroemdheid schijnt tegen te kunnen komen. Wij hebben er nog geen gespot. We liggen hier met nog 15 andere jachten, maar wel met veel ruimte en privacy voor iedere boot.
Op de onderste foto zie je de vissershuisjes. Daar slapen ze met 5 of 6 man als ze hier 3 weken zijn om te vissen. We kochten er verse botervis voor vanavond, zo van het bootje.
Aurora aan de mooring bij Mustique
uitzicht op Mustique vanaf de boot
Bequia – The Grenadines
Admiralit Bay in Bequia. Waar is de Aurora?
Jacks Bar aan het Priness Margaret Beach op Bequia
11 januari voeren we naar Bequia vanaf Saint Lucia, 62 mijl. Vroeg we om 06:30 om ruim bij licht aan te komen. Dat lukt , we waren er om half vier. Mooi eiland met aparte sfeer. Vandaag een rondrit gemaakt naar alle baaien en uitzichtpunten en naar de schildpaddenopvang van Brother K. Soort Lenie ’t Hart opzet. Vanavond verse kreeft die we vanmiddag van een man in een bootje kochten voor 15 euro 2 kreeften die hij voor ons doodde en opensneed. Daarna direct in de pan, we gaan genieten!
We beleefden een mooie avond met de crew van de Windsurf in Jacks Bar aan het strand. Live muziek en heel goed eten. De dag erna daar aan het strand gelegen. In de avond een BBQ met 11 andere bemanningen van boten van allerlei nationaliteiten. (merendeels ARC boten). Kreeft op de BBQ met allerlei heerlijkheden die elke bemanning wel had meegenomen. Het vuur en de drank werden verzorgd door een local die een kleine strandbar uitbaat daar. Hij zorgde er ook voor dat er geen lastige andere locals op ons afkwamen.
Marigot Bay nu echt alles bekeken
10 januari. We wandelden vandaag een steil weggetje op naar het dorpje Marigot (achter de mangrove bij JJ’s restaurant waar we op oudjaarsavond aten.
Verder borrelden we uitgebreid met Hans en Katrien, die we eerder al tegenkwamen in Las Galletas (Tenerife) en nu dus ook de oversteek volbracht hebben. Ze kwamen gisteren de baai invaren en liggen nu pal achter ons. Leuk weerzien!
Zij hebben een zwaardere oversteek gehad dan wij en dat met 2 kinderen aan boord en nog weinig zeezeilervaring. Petje af!
Morgen willen we allebei langs St Vincent naar Bequia (klein eilandje ten Z van St. Vincent). Daar liggen veel bekenden van ons beiden, denken we. Wemaken er geen race van, we zien wel of we samen opvaren. 60 mijl dus om bij daglicht aan te komen varen we om 06:30 weg (is het plan). Vandaag daarom al uitgeklaard bij de douane (formulieren in viervoud, stempels in je paspoort etc.).
8 januari: we vertrekken eindelijk echt uit Rodney Bay
Nadat we bekomen zijn van alle drukte met kerst en oud/nieuw en we ook nog de WC en de watermaker hebben gerepareerd (wachten op onderdelen duurde nog het langste) varen we weg. Zo ongeveer als laatste van alle ARC deelnemers waar we mee optrekken. Nu gaat het echter weer een paar dagen hard waaien en veel regenen de komende 2-3 dagen. We gaan dus naar Marigot Bay (voor de derde keer, maar het is toch wel erg mooi).
De foto die hierbij staat geeft weer hoe het er hier nu uitziet, maar werd al eerder door Petra van de Blue Runner gemaakt toen we de vorige keer hier samen lagen. We zien hen nog wel op Bequia waar we vrijdag of zaterdag heen varen.
de Aurora onder de regenboog in Marigot Bay (vanaf het dek van de Blue Runner)
Het tweede businessmodel van de ARC: traffic generation
In het bericht van gisteren werd het al enigszins duidelijk: De zeiler is maar 1 van de doelgroepen van WCC (het bedrijf/de club achter de ARC).
Maar wel de belangrijkste want de zeiler is waar het allemaal om draait. Zijn plezier en beleving zorgen voor de goede reputatie van de ARC op basis waarvan de inschrijvingen voor 2014 al weer vol zijn als de ARC rally van 2013 nog maar net afgelopen is.
Een hoogtepunt van klantgericht ondernemen kun je dit wel noemen, want zeilers zijn eigengereid en niet gemakkelijk zo tevreden te krijgen.
Dat heeft met de value te maken die je krijgt. Ondanks een bescheiden inschrijfgeld (zeker als je boot niet te groot is) krijg je heel veel emotionele en tastbare waarden, dat zagen we gisteren.
Maar nu: Wie is degene die bereid is om wat bij te dragen aan het opbrengstenmodel van WCC dat m.i. met alleen de zeilersbijdragen niet rond te krijgen is?
De eerste groep die daartoe bereid is noem ik de “bestemmingen” of (voor Andrew Bishop) de “service providers”. Dat zijn:
- de jachthavens van vertrek (Las Palmas de Gran Canaria en IGY Marina Rodney Bay op Saint Lucia)
- de locale Tourist Boards van deze 2 eilanden
- de jachthavens die “op weg liggen” van NW Europa naar de Canarische eilanden en waar 80% van alle deelnemers wel langskomt.
Deze organisaties/bedrijven zijn maar wat blij met de stroom kapitaalkrachtige bezoekers (zeilers met mooie boten en meestal wel wat te verteren). Zij zijn daarom bereid om een bijdrage te leveren aan het model van de ARC; naar mijn inschatting op de volgende manier:
- de Tourist Boards sponsoren feestjes voor de deelnemers en zorgen voor veel locale aandacht voor de ARC. In het centrum van Las Palmas hingen overal op straat banners over de ARC bijvoorbeeld. Mogelijk betalen zij ook een fee achteraf op basis van gebleken toeristischeen andere bestedingen van de deelnemers. Wij moesten in ieder geval een enquete invullen voor de ARC over onze bestedingen in Las Palmas (horeca, overnachtingen, proviand en drank voor onderweg, watersportartikelen en diensten zoals motorbeurten, zeilmakers e.d.) en dat is vast en zeker bedoeld als onderbouwing van de waarde die de ARC komt brengen voor de stad/regio (hoeveel dit voor de lokale winkeliers en horeca in het laatje brengt).
- De jachthavens van vertrek en aankomst krijgen natuurlijk “zomaar” een paar duizend overnachtingen van bezoekende jachten in hun schoot geworpen. Dat is ook wel wat waard! Ze geven de deelnemers weliswaar een paar dagen gratis liggeld en voor de rest van hun verblijf een leuke korting (15%) maar er is natuurlijk altijd nog een geweldige extra opbrengst t.o.v. een exploitatie zonder ARC. En dat is heel wat waard voor hun type exploitatie met meerendeels vaste kosten en dus een grote afhankelijkheid van de bezettingsgraad! Ik denk dat ze naast de kortingen aan de deelnemers ook wel een percentage aan de ARC afdragen van al deze liggelden….Voor ons geen probleem, wij merken het niet.
- De goede en geschikte jachthavens “onderweg naar Las Palmas” worden geselecteerd door WCC en krijgen de gelegenheid om deelnemers te trekken naar hun haven op de reis naar de start. De meeste deelnemers trekken er wel een paar maanden voor uit om van NW-Europa naar de Canarische eilanden te komen en dat zijn heel wat potentiële overnachtingen in jachthavens. De geselecteerde havens geven de deelnemers leuke kortingen (10-20 en soms zelfs 50%) op de overnachtingsprijs en zo heb je als zeiler/deelnemer het gevoel dat WCC je helpt om je eigen inschrijfgeld terug te verdienen! Maar ook hier is meer aan de hand, denk ik. De geselecteerde jachthavens hebben allemaal een mooie ARC vlag, maar ook een excel van WCC gekregen met daarin de lijst van alle deelnemende boten. Handig voor hen en voor de zeilers als ze zich melden bij het havenkantoor want ze zijn al bekend. Maar ook hier verwacht ik dat WCC dat excelletje graag terug wil hebben met daarin ingevuld hoeveel overnachtingen dat nu allemaal voor de haven in kwestie heeft opgeleverd. En ook hier zal een stukje van de opbrengst wel voor WCC zijn, denk ik. Gewoon slim bedacht en wij zeilers profiteren er alleen maar van.
Om dit allemaal goed te kunnen organiseren moet je, naast het “touroperator” maakmodel, een goed promotiemodel hebben (help de serviceprovider met het bereiken van de doelgroep) en goed database management (weten wat jouw klantengroep, de zeilers, allemaal besteedt en zo mogelijk waar en waaraan dat besteed wordt). Een duidelijk andere competentieset dus.
Het lijkt wel wat op het Ryanair model maar het grote verschil is dat de reiziger daar geen “klant” meer lijkt te zijn maar het “produkt” (dat Ryanair aan zijn echte klant, de serviceprovider, komt brengen om daar geld uit te geven). Dat is bij WCC beslist anders: je hebt als deelnemer altijd de beleving dat het om jou gaat en dat jouw plezier bovenaan staat. Dat moet ook zo!
business model 2 van de ARC: voor de bestemmingen
de ARC: 4 elkaar versterkende businessmodellen in 1 organisatie
Het is bewonderenswaardig hoe de organisatie achter de ARC, “World Cruising Club” (afgekort WCC) , opereert. Met 11 mensen in vaste dienst en tientallen freelancers (geen vrijwilligers overigens, maar betaalde krachten op projectbasis) organiseert deze Club, meer dan tien zeilrallies per jaar. Daarvan is de ARC met meer dan 240 deelnemers wel de grootste.
Eigenlijk is dit helemaal geen club maar een Ltd (een soort BV) die gewoon geld verdient. Andrew Bishop is managing director en tegelijk eigenaar.
De 4 businessmodellen die daarbij worden gebruikt worden de komende dagen elk in een aparte post op deze site belicht. Daarna zal duidelijk worden hoe deze modellen (met elk hun eigen doelgroep en “maakmodel” en verdienmodel) in elkaar grijpen en elkaar versterken.
Na het gesprek met de managing director Andrew Bishop zijn nog niet alle geheimen boven water gekomen maar wel zijn een groot aantal van mijn inschattingen en vermoedens bevestigd.
Het belangrijkste (eerste) model is gericht op de zeilers als doelgroep en heb ik al in een eerder bericht enigszins toegelicht. Andrew is er erg kien op dat de zeilers ook echt overtuigd zijn dat de organisatie er primair voor hen is en daarbij ook een hoog clubgehalte uitstraalt. “We want to help sailors realise their dreams. Especially those sailors that would probably not dare to so on their own” (citaat van Andrew Bishop en eigenlijk de missie van World Cruising Club).
Daarin slaagt hij met zijn organisatie heel goed en de meeste deelnemers hebben, net zoals wij, veel lof voor de manier waarop dit gebeurt. Professionele ondersteuning gecombineerd met veel feestjes en uitjes in de vertrek- en aankomsthavens waardoor je ook veel andere zeilers leert kennen die dezelfde droom waarmaken. Uit meer dan 20 landen van de gehele wereld. Daar komen zeker een paar goede nieuwe vriendschappen uit voort. Maar ook de voorpret wordt goed gemanaged. Vanaf je inschrijving (maanden tevoren) krijg je e-mails, nieuwsbrieven, tips en uitnodigingen voor bijeenkomsten. Net als een professionele reisorganisatie eigenlijk, maar dan met een heel specifieke doelgroep en met heel gerichte diensten.
Het kan echter niet zo zijn dat die gehele organisatie betaald wordt door de inschrijfgelden van de deelnemers. Die zijn daarvoor gewoon te laag. De andere 3 businessmodellen (met andere doelgroepen) met hun eigen inkomstenstromen maken dat mogelijk maar Andrew wil niet dat deze teveel aandacht krijgen. Het clubgevoel bij de zeilers is belangrijker dan winst en business genereren voor andere partijen, zo stelt hij. Uiteindelijk zal de waarheid wel in het midden moeten liggen want ook WCC moet uiteindelijk winst maken om gezond te blijven en te kunnen groeien.
In het volgende plaatje (op verzoek in PDF beschikbaar) heb ik de belangrijkste ingrediënten van dit model op een rijtje gezet. De grafische weergave is anders dan bij The Bridge gebruikelijk is en ook niet volgens het model van Osterwalder, maar m.i. goed inzichtelijk voor iedereen:
- model 1″voor de zeilers
Het mysterie ontrafeld: het businessmodel van de ARC werkt!
Na de finish sprak ik bij ons aan boord een uurtje met Andrew Bishop, managing director van World Cruising Club en eigenaar van het bedrijf(je) dat daar achter zit.
Binnenkort op deze site: Hoe creeërt deze man waarde voor alle stakeholders : zeilers, havens, leveranciers en tourist boards? Welke mix van verdienmodellen zit hierachter? Hoe runt deze man dit bedrijf met 11 man en 3 verschillende businesses dor elkaar? Blijf kijken op de site en je zult het leren…..
Cruisen langs Saint Lucia
Van 26 december tot 3 januari waren we hier met Frédérique, Martijn en Jeroen.
We fietsten naar “Cas en Bas” , een baai aan de Atlantische kust waar Marjorie haar beachbar heeft maar verder niets is behalve een mooi strand en grote golven (dus ook kitesurfers).
Daarna voeren we naar Marigot Bay (prachtige baai/hurricane hole in de mangrove) waar we aan een mooring lagen. Daarna naar Jalousie, een strand/baai tussen de 2 Pitons in. De Pitons zijn het handelsmerk van Saint Lucia; twee puntvormige vulkanische bergen vlak naast elkaar. Ze staan op de nationale vlag en het lokale bier (een soort Corona) heet ook “Piton”. Daar lagen we vrij ver buiten in de baai (ook weer aan een mooring) en genoten we van zwemmen en snorkelen in kristalhelder water en van heel mooi uitzicht op de Pitons (zelfs na zonsondergang indrukwekkend). Oud en nieuw vierden we weer in Marigot Bay. We gingen eten in JJ’s restaurant met Peter en Marianne Verlegh van de Windsurf, die ook de ARC zeilden en waarmee we al eerder optrokken. Heerlijk gegeten op een terras dat in de mangrove lag. De WC’s waren alleen bereikbaar via aan plankier van 30 meter lang het oerwoud in.
De dag erna voeren we terug naar Rodney Bay waar we ankerden onder Pigeon Island met ca 20-24 knopen wind. Prima test voor anker, ketting en klauw die we nog niet eerder met veel wind gebruikten. Bij “Jambe de Bois” (Beach Bar op Pigeon Island) een straffe rumpunch gehaald maar dat werden er 2 want het was happy hour…. en in het donker toch nog de boot teruggevonden.
2 januari was de laatste dag voor Fre, Martin en Jeroen en ze nodigden ons uit om in de Spinnakerbar te gaan eten! Heerlijk en heel gezellig natuurlijk.
Vandaag zijn we weer met ons 2-en dus. Wel even wennen want sinds Tenerife (half oktober) hebben we altijd “bemanning” gehad. We blijven hier nog een paar dagen i.v.m. de reparatie aan de watermaker waarvoor de onderdelen dinsdag binnen moeten komen.
Na alle kerstdagen en restaurants van de laatste weken gaan we maar weer even op dieet. Hoewel: tijdens de ARC zijn we beiden afgevallen, dat merk je ook zonder weegschaal aan je kleren wel.
Marigot Bay (het strand)
twee gelukkige mensen in Marigot Bay
vader en zoon varend langs Saint Lucia
De Aurora op reis 